Ik ben totaal geen kaartenmaakster. Op de één of andere manier trekt het me ook niet zo. Tot vorige week... Toen vond ik dat een gekochte condoleance kaart echt niet goed genoeg was. Ik maakte deze kaart en hoewel een echte kaartenmaakster het waarschijnlijk veel mooier en beter kan, is het een kaart die ik met heel m'n hart en ziel gemaakt heb.
Hieronder lees je waarom ik vond dat ik deze keer wel zelf een kaart moest maken.
De schoonvader van een vriendin/collega overleed na een ziekbed toch nog plotseling. De ene week was hij nog vol trots bij de kijkzwemles van zijn kleinzoon, de week erna, moesten zij definitief afscheid nemen van hem.
Via het blog dat m'n vriendin voor hem schreef, bleef ik 10 maanden lang op de hoogte van hoe het met Mies ging en ondanks ook de vele echte gesprekken met haar over Mies, waren het de mooie, maar vooral heftige verhalen die diepe indruk maakte. Vooral de laatste week waarin het naderende einde steeds meer duidelijk werd, zorgde ervoor dat er bij mij herinneringen boven kwamen die ik niet zo heftig had verwacht...
Zelf verloor ik 10 jaar geleden mijn vader en ik had niet kunnen denken dat de verhalen en het naderende einde van Mies mij zo zouden raken... Tjonge wat herinnerde ik me veel van het gevoel van verdriet en wat doet het nog steeds veel met me. Ook nu ik dit blogbericht zit te schrijven krijg ik een brok in m'n keel.
De kaart, de berichtjes en mijn aanwezigheid bij de afscheidsdienst van Mies hebben mijn vriendin en haar familie goed gedaan. Het was niet makkelijk, maar ik ben blij dat ik haar in deze moeilijke tijd een beetje tot steun heb kunnen zijn.
Voor iedereen die ook het bijzondere verhaal van Mies wil lezen, het blogadres is:
http://miesvanvalburg.wordpress.com/
